جاده ها دیگه تمومن یکی تنهاییمو برده حالا باید باورم شه آسمون ابری نداره توی جاده زیر رگبار نبریدن تا رسیدن مثل موج لب ساحل پرم از لحظه ی دیدن روح پرواز توی رگهام شوق زندگی به من داد تا رسیدن به خود من بی اثر بود زوزه ی باد حالا خورشید روبرومه دیگه فصل سایه مرده جاده ها دیگه تمومن یکی تنهاییمو برده حالا باید باورم شه آسمون ابری نداره دیگه فانوسی نمیخوام ماه آسمون بیاره