کارلوس مونتویا / Carlos Montoya

کارلوس گارسیا مونتویا (13 دسامبر 1903 - 3 مارس 1993) متولد مادرید، اسپانیا، نوازنده برجسته گیتار فلامنکو و بنیانگذار سبک موسیقی فلامنکو محبوب امروزی بود.

او برادرزاده رامون مونتویا، نوازنده سرشناس گیتار فلامنکو بود. او ابتدا از مادرش، "لا تولا" و سپس از آرایشگر همسایه، پپه ال باربرو، یعنی پپه آرایشگر یاد گرفت. پس از یک سال، مونتویا آنچه را که پپه توانست به او بیاموزد را تکمیل کرد. کارلوس آنجا را ترک کرد تا از سایر نوازندگان گیتار فلامنکو آن زمان چه چیزی می توانست بیاموزد. در چهارده سالگی او در «کافه‌های کانتانتس»، در دوران اوج آواز و رقص فلامنکو، برای هنرمندانی مانند آنتونیو دی بیلبائو، خوان الاستامپیو، لا ماکارونا و لا کامیسونا در مادرید، اسپانیا می‌نواخت.

در دهه‌های 1920 و 1930 او به‌طور گسترده در اروپا، آمریکای شمالی و آسیا با افرادی مانند La Teresina اجرا کرد. شروع جنگ جهانی دوم او را به ایالات متحده آورد، جایی که موفق ترین روزهای خود را به عنوان نوازنده آغاز کرد، و سبک آتشین خود را به سالن های کنسرت و دانشگاه ها آورد. او همچنین ارکسترها را همراهی می کرد.در این دوره او چند ضبط برای چندین لیبل بزرگ و مستقل از جمله RCA Victor، Everest و Folkways، اجرای موسیقی سنتی فلامنکو مانند Farruca، Malaga و Hokie انجام داد.

هنگامی که جنگ جهانی دوم در اروپا در سال 1939 آغاز شد، او در یک تور در ایالات متحده بود و تصمیم گرفت در شهر نیویورک ساکن شود و در نهایت شهروند ایالات متحده شد. با پایان جنگ در سال 1945، کارنامه او به بلوز، جاز و موسیقی محلی گسترش یافت. او مجدداً تورهای بین المللی برگزار کرد و اولین نوازنده گیتار فلامنکو بود که با سمفونی ها و ارکسترها جهان را تور کرد و بر حوزه فلامنکو در ایالات متحده تسلط یافت. او همچنین در طول فعالیت خود در تلویزیون اجرا کرد و بیش از چهل آلبوم از جمله سوئیت فلامنکو را ضبط کرد، کنسرتویی که او با ارکستر سمفونیک سنت لوئیس در سال 1966 اجرا کرد. اجراهای او به محبوبیت موسیقی گیتار فلامنکو در سراسر جهان کمک کرد.

مونتویا با تبدیل موسیقی گیتار فلامنکو به یک سبک موسیقی جداگانه، فراتر از یک همراهی رقص سنتی، اعتبار دارد. او فلامنکو را با ژانرهای دیگر موسیقی تطبیق داد تا سبک قابل تشخیص خود را ایجاد کند و به یک ستاره بین المللی تبدیل شود با این حال، سبک او به ویژه توسط برخی از دانشجویان جدی فلامنکو که آن را کمتر از بسیاری دیگر سنتی می دانستند، مورد استقبال قرار نگرفت. عدم محبوبیت او در میان علاقه مندان احتمالاً به این دلیل بود که او کمپاهایی را که در طول صدها سال در فلامنکو تکامل یافته بودند، رها کرد. بسیاری از آثار او حتی سرعت کامل را حفظ نمی‌کنند و تقریباً به طرز عجیبی سرعت کم و زیاد می‌شوند. او به خاطر سرعت پیکادوهایش مورد تحسین قرار گرفت و در نتیجه این سرعت فنی چشمگیر در صحنه بین المللی محبوبیت پیدا کرد.