بغض هزار آدم سنگی شهری که در آن عطر باران نیست لبخند و گل در ان فراوان نیست باید که عاشقتر شود این شهر در خواب آدم های با هم قهر ای کاش با خود سر نمی کردند این شهر را باور نمی کردند ای کاش حالم با تو بهتر بود یا شهر من یک شهر دیگر بود شهری که گم کرده صدایش را هی می شمارد موج هایش را شهری که زن هایش بی آوازند مردانش آسان دل نمی بازند شهری که رفته در غبار و دود شهر عوسکهای خواب آلود این شهر روزی جای ماندن بود یک نیمکت جای تو با من بود چشمان ما دریای خواهش بود دستان ما فکر نوازش بود روزی که معصومانه گل چیدیم تنهایی خود را نفهیدیم ماندیم تنها و خسته از تردید گلهایمان در دستمان خشکید ما در قفس گفتیم آزادیم ما گل به دست هم نمیدادیم جای نوازش زخم میخوریم ما زندگی کردیم یا مردیم این شهر روزی جای ماندن بود یک نیمکت جای تو با من بود چشمان ما دریای خواهش بود دستان ما فکر نوازش بود
با این کار تمام آهنگ ها از صف شما حذف می شود. آیا مطمئن هستید که می خواهید پاک
کنید؟
بعد از او دیگر نمی خواهم ، آفتاب و آسمان را بعد از او دیگر نمی خواهم ، چلچراغ کهکشان را من دگر بی او نمی جویم، در چمن ها لاله ها را چهره ام دیگر نمی جوید، چهره های آشنا را بعد از او هرگز نمی آید، خنده بر روی لبانم می گریزم از بر یاران، تا مگر تنها بمانم دیگر ای آسمان آبی، خسته ام زین جست و جوها یاد من کن، هر کجا دیدی، آن عروس آرزو را
