آسمان ابریست از آفاق چشمانم بپرس ابر بارانیست از اشک چو بارانم بپرس تخته ی دل در کف امواج غم خواهد شکست نکته را از سینه سرشار توفانم بپرس نبودی و نشنیدی دلم به گریه نشسته میان خاطره هایت چه کرده ای که پس از تو به هر کجا که تو بودی غمی نشسته به جایت؟ کجای این شب هجران کجای این همه راهی که از دریچه چشمت نمیرسم به نگاهی؟ در همه لوح ضمیرم هیچ نقشی جز تو نیست آن چه را میگویم از آیینه ی جانم بپرس آتش عشقت به خاکستر بدل کرد آخرم گر نداری باور از دنیای ویرانم بپرس بگو که از غم عشقت چگونه جان برهانم؟ چگونه این همه غم را به هر طرف بکشانم؟ نه پای رفتن از این جا، نه طاقتی که بمانم چگونه دست دلم را به دست تو برسانم؟
