دانا بوله / dana boule

دانا بوله / dana boule

دِنا بولِه، دختر شهری بزرگ‌شده در بروکلین نیویورک، از همان خردسالی با موسیقی پیوندی تنگاتنگ داشت. او تنها پنج سال داشت وقتی اولین آهنگش را روی پیانو ساخت—قطعه‌ای درباره‌ی مادربزرگ بزرگش—و با افتخار به آربرس‌هایش نگاه می‌کرد، درحالی‌که دانشی ذاتی از زیباییِ ملودی‌ها در او جاری بود. این ورود زودهنگام به دنیای آهنگ‌سازی، با آموزش کلاسیک پیانو و روحی بازیگوش در ترکیب بود—ترکیبی که در دوران جوانی‌اش برای معلمان پیانو گاهی چالش‌برانگیز بود، چون دِنا می‌خواست بتهوون را بازنویسی کند.  

سال‌های نوجوانی را با تحصیل در رشته تئاتر در دانشگاه UCLA آغاز کرد. پس از آن راهی نیویورک شد؛ شهری که همراه با آن وارد فضای تجربی تئاتر شد، کونگ‌فو یاد گرفت و رفته‌رفته در صحنهٔ راک و پانک به‌عنوان خوانندهٔ گروه‌هایی مانند Stupid و The Sobs درخشید. تورهای اجرا و ضبط سه آلبوم با این گروه‌ها، همراه بود با خراب‌کاری‌های صحنه‌ای—از خرد کردن کیبورد تا رانده شدن مداوم از باشگاه‌ها. 

اما در سال ۲۰۰۸، نقطه عطفی رخ داد: دنا پاریس را انتخاب کرد و دریافت که زندگی آرام‌تر هم می‌تواند لذت‌بخش باشد، خصوصاً وقتی که مشت‌زدن با کاوش موسیقی جایگزینش شود. او کونگ‌فو را کنار گذاشت و یوگا را جایگزین کرد، و به ریشه‌های کلاسیک و روایت‌گرانه‌اش بازگشت. حاصلِ این احساسات و نوسانات روحی، آلبوم اولش در قامت مستقل با عنوان Going, Gone بود، اثری که در سال ۲۰۰۹ منتشر شد و تنظیماتی ارکسترال و لحن پیانویی و شاعرانه‌ای داشت. قطعاتی از این آلبوم در فیلم‌هایی چون Drool (با حضور Laura Harring، ستاره‌ی Mulholland Drive) استفاده شدند.  

در پاریس، دِنا با دوستی آمریکایی دیگر—اریка بیتنر—رفیق شد و آن‌ها «The Resident Cards» را شکل دادند: یک دوئت فولک-ایندی که با آلبوم We Won’t Leave Any Trace در سال ۲۰۱۳ تحسین بسیاری دریافت کرد (“a gem of an album” از R2 Magazine و “a superb piece of work” از Fatea Magazine در بریتانیا). 

در سال ۲۰۱۵، دومین آلبوم انفرادی‌اش به‌نام We All Need To Calm Down منتشر شد: اثری بلند و آرام‌بخش (۹۰ دقیقه‌ای) طراحی‌شده برای موسیقی مندیفولنس و مدیتیشن. دِنا در این پروژه از تجربهٔ یوگا، موسیقی متن فیلم، کلاسیک و فولک بهره برد و با همکاری هشت نوازنده از سبک‌های گوناگون، قطعه‌ای آرام‌بخش پدید آورد که در فیلم‌های متعدد جهانی به‌کار رفت.  

در مقطع بعدی، او پروژه‌ای خانوادگی به نام Petit Punk Rock را پدید آورد. با این برند، خواست شادی و آزادی موسیقی را بین کودکان و والدین ترویج دهد. در سال ۲۰۱۷، همراه با گروه Dana & The Petits Punks آلبوم دوتایی الکتروپاپ What Do You Want To Be? را در دو زبان انگلیسی و فرانسوی منتشر کرد و با کنسرت‌های پرانرژی‌اش در اروپا و آمریکا روی صحنه رفت. در پی آن، یک پادکست موسیقی-کمدی ماهانه ارائه داد و در ۲۰۲۰، آلبوم دوم خانواده‌ایش را با عنوان In Our World روانهٔ رسانه‌ها کرد.  

در سال ۲۰۲۳، دِنا در اتمسفری دانشکافانه‌تر به ریشه‌های پیانیستی‌اش بازگشت: آلبوم رویایی و غم‌زده‌ای به نام Are You Sure You’re OK? منتشر کرد که تلفیقی از موسیقی شاعرانه، دل‌نشین و نئودریم‌پاپ بود. سپس در فوریه ۲۰۲۴، نسخه‌ای اتمسفریک از این آلبوم با نام OK Versions در همکاری با هنرمند صدادهی نیویورکی—Gustav Baller—عرضه شد.   

سبک موسیقی دِنا بولِه را می‌توان ترکیبی نامید از: ۱) حساسیت کلاسیک و روایت‌گرانهٔ آهنگ‌سازانه، ۲) شور و رانژه‌گری پانک و فضای تجربی صحنه‌ای، ۳) آرامش و مدیتیشن موسیقایی، و ۴) شور خانوادگی برای مشارکت کودکان. او موسیقی‌اش را نه به‌عنوان یک ژانر محدود، بلکه به‌عنوان زبان‌هایی می‌بیند که با آن‌ها روایت، صلح، بازی و تأمل برقرار می‌شود.  

آثار دِنا در زمینه موسیقی فیلم نیز چشمگیر است. ترانه‌ها و قطعات او در فیلم‌هایی چون Midnight in Paris (وودی آلن)، انیمیشن اسکار نامزد Jimmy Neutron، برنامه‌هایی مانند The John Oliver Show و Sesame Street شنیده شده‌اند. همچنین او موسیقی چند فیلم مستقل، تئاتر در نیویورک، لس‌آنجلس و پاریس، و تبلیغات برندهایی مانند MTV Networks و Marie Claire را نوشته و تنظیم کرده است. 

برخی از ترانه‌های محبوبش در میان هواداران عبارت‌اند از: «Parlez-moi d’amour»، «Wanderers»، «To Begin Somewhere»، «Rainy Night»، «Interstellar Sitar»، «The Housewife’s Lament»، «Lost in the Witching Hour» و دیگر قطعاتی که در آلبوم‌های مختلف فروش و محبوبیت یافته‌اند. 

دِنا بولِه نمونه‌ای است از هنرمندی با چندگانگی واقعی؛ کسی که از نوجوانی کلاسیک تا پانک، از پیشرو صحنهٔ نیویورک تا خوانندهٔ آرام‌بخش موسیقی مدیتیشن در پاریس، و از موسیقی فیلم تا خلق موسیقی برای کودکان و خانواده، راهی طی کرده است. او از مرزها می‌گذرد—مرز ژانرها، فرهنگ‌ها، سبک زندگی و رسانه‌ها. هر اثرش دریچه‌ای است به دنیایی که در آن موسیقی معجزه‌ای برای آرام‌سازی، کنجکاوی و تأمل است.