دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای رﻫﺎ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را
ﻋﺬاب ﭘﺎی ﻣﻦ ﺷﻜﺴﺘﻨﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﻓﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را
دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻛﻪ از ﺧﻮدم ﺟﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را
ﺑﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ ﻗﺴﻢ ﻧﺸﺪ ﺑﻤﺎﻧﻰ و ﺧﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را
در ﻣﻦ ﻏﻤﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﮏ ﺧﺰان اﺳﺖ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﺸﻢ از آن اﺳﺖ
ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه
ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻨﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن اﺳﺖ
ﺑﺮای ﺑﺮدن ﺗﻮ از ﻳﺎد ﺣﺘﻰ زﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﺎﺗﻮان اﺳﺖ
دﻳﺪی از ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻫﻤﺎن ﺷﺪ
ﺑﻬﺎی ﻋﺸﻘﻤﺎن ﮔﺮان ﺷﺪ
ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻜﻮﺗﻢ ﺳﻘﻮط ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﻰ زﻣﺎن ﺷﺪ
ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻫﻢ از ﻧﺒﻮدت اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎی ﺑﻰ اﻣﺎن ﺷﺪ
ﺗﻮ ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﻦ ﺷﺪی وﻟﻰ ﻏﻤﺖ اداﻣﻪ دار اﺳﺖ
ﻳﮏ ﻗﻠﺐ زﻧﺪاﻧﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺮﺳﺶ از ﻃﻨﺎب دار اﺳﺖ
ﻣﻴﺒﻮﺳﻢ اﻳﻦ زﺧﻤﻰ ﻛﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﻫﻨﻮز از ﺧﺎﻃﺮاﺗﺖ
اﻳﻦ زﺧﻢ زﻳﺒﺎ را ﻧﻤﻴﺒﻨﺪم ﭼﻮن از ﺗﻮ ﻳﺎدﮔﺎر اﺳﺖ
در ﻣﻦ ﻏﻤﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﮏ ﺧﺰان اﺳﺖ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﺸﻢ از آن اﺳﺖ
ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻨﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن اﺳﺖ
ﺑﺮای ﺑﺮدن ﺗﻮ از ﻳﺎد ﺣﺘﻰ زﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﺎﺗﻮان اﺳﺖ
دﻳﺪی از ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻫﻤﺎن ﺷﺪ
ﺑﻬﺎی ﻋﺸﻘﻤﺎن ﮔﺮان ﺷﺪ
ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻜﻮﺗﻢ ﺳﻘﻮط ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﻰ زﻣﺎن ﺷﺪ
ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻫﻢ از ﻧﺒﻮدت اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎی ﺑﻰ اﻣﺎن ﺷﺪ
دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪه رﻫﺎ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ رارﻫﺎ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ را
